Death Edge – Just One Night
แสงจันทร์เสี้ยวยามราตรีสาดส่องเบาบาง
เมฆสีทึบจับตัวเป็นกลุ่มก้อนอยู่ไม่ห่างกันบดบังแสงจันทร์ไม่ให้สาดแสงไปได้ทั่วทุกที่
กลุ่มควันสีดำรูปร่างคล้ายเมฆลอยอยู่บนท้องฟ้าหากมองผ่านๆก็คงไม่ติดใจอะไร
หากแต่ที่อยู่ภายนั้นคือสิ่งมีชีวิตที่มีรูปร่างเช่นเดียวกับมนุษย์
ตรงข้ามของเขาเองก็มีอีกหนึ่งคน
ทว่าที่กลางหลังมีปีกคล้ายค้างคาวคอยพยุงร่างนั้นให้ลอยอยู่บนอากาศได้อย่างน่าอัศจรรย์
ถ้าเห็นไกลๆคงต้องตกใจนึกว่าปีศาจ แต่ใบหน้ากับเส้นผมสีอ่อนนั้นมองอย่างไรก็เทพบุตรมาโปรด
“นี่ผมกลายเป็นที่รองรับความหื่นกระหายของคุณไปแล้วเหรอครับ
ลี” น้ำเสียงเจือด้วยความไม่พอใจเอ่ยถามบุรุษที่ชื่อลี
ควันสีดำก่อร่างอยู่รอบๆตัวเจ้าของคำถามไม่จางหายทั้งๆที่ด้านบนนี้สายลมพัดแรง
ยกปืนคู่ใจขึ้นเล็งไปที่ลีอย่างไม่ลังเล นิ้วชี้ก็พร้อมจะลั่นไกทุกเมื่อ
“ความกระหายล่ะก็ใช่
แต่หื่นน่ะไม่มี วางใจได้” ตอบคำถามด้วยรอยยิ้มเหมือนจงใจจะยั่วอีกฝ่าย
แน่นอนว่ามันได้ผล
“เพราะทำกับแคลล็อตไม่ได้สิท่า…เอาแต่ยึดติดกับความทรงจำในอดีต มัวกลัวอะไรอยู่มิทราบ”
“วันนี้กัดแรงเชียวนะ”
“ผมโกรธอยู่นะครับ
คุณที่ทำให้ผมต้องมาอยู่ในร่างนี้ ผมล่ะเกลียดที่สุด!” หลับตาลงเหมือนพยายามจะสะกดกลั้นอารมณ์ที่พุ่งพล่านขึ้นมา
ทำให้นึกถึงอีกแล้ว ร่างกายที่แสนน่ารังเกียจนั้น
“แต่ฉันชอบมันนะ ร่างนั้นของนาย
ไคที่แปดเปื้อนยิ่งกว่าใคร” ลืมตาขึ้นมาอีกทีลีก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
สันมือกระแทกลงที่ข้อมือด้านที่จับปืนอยู่ของไค
ส่งผลให้ปืนนั่นร่วงลงจากท้องฟ้าตกลงสู่ผืนป่าเบื้องล่าง
“ผมเกลียดนาย”
“นายน่ะก็แค่หนีความจริงเท่านั้นล่ะ”
กระชากคอเสื้อเข้ามาชิด แสยะยิ้มมองอีกฝ่ายอย่างหยามเหยียด
“ที่หนีความจริงน่ะนายต่างหากล่ะครับ”
ตอกกลับพร้อมกับหมัดลุ้นๆสวนเข้าเต็มกราม ลีถึงกับปลิวไปไกล
“ทำงี้ หาเรื่องกันรึไงวะแก”
เหวี่ยงหมัดชกคืน ไคถึงกับกระเด็นไปติดผนังเลือดกลบปาก แรงของผีดูดเลือดนี่มันไม่ใช่เล่นๆเลย
“ผมโกรธจริงๆแล้วนะครับ!”
“บังเอิญจังเลยนะ
ฉันเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน!”
แล้วสงครามย่อยๆก็บังเกิดขึ้น เสียงหมัดกระทบเข้ากับเนื้อดังไม่หยุด
ใบหน้าหล่อเหลาของทั้งสองคนตอนนี้มีทั้งรอยช้ำสีม่วงเขียวและคราบเลือดมากมาย เสื้อผ้ายับยู่ยี้ไม่เหลือเค้าเดิม
“คุณลี…”
แล้วประสาทสัมผัสของผีดูดเลือดก็ทำงานได้ดีเช่นเคย
เสียงแผ่วเบานั้นดังมาตามสายลมจากบนดาดฟ้าตึก หญิงสาวในชุดนอนกำลังยืนมองเขาด้วยความตื่นตกใจ
จากนั้นไม่ถึงสามวินาทีเธอก็กรีดร้องเสียงลั่นตกใจกับบางอย่างที่ปิดตาของเธอแน่น
เสียงปืนดังรัวยิ่งทำให้เธอร้องดังขึ้นอีกจนเขาต้องผลักเธอเข้าข้างใน
“ดูแลด้วย เกเฮนน่า” โยนให้หญิงสาวอีกคน
น้ำเสียงบ่งบอกถึงความรำคาญเต็มทน
ประตูชั้นดาดฟ้าปิดลงแล้ว ทุกอย่างก็ตกสู่ความเงียบ
ลียกเสื้อสูทออกดูแผลที่ท้อง เสื้อเชิ้ตสีขาวข้างในเปรอะไปด้วยเลือด
นี่ตกลงมันยิงขู่รึกะฆ่าพวกเขาจริงๆกันแน่นะ…
“แกน่ะ
จะลอยชายอยู่ในสภาพนั้นไปถึงเมื่อไหร่กัน รู้ตัวไม่ใช่รึไงว่าเป็นตัวอันตราย
จะให้คนอื่นมาเห็นสภาพนั้นรึไง” หันปืนไปหาไคพร้อมกับคำด่าชุดใหญ่ คนถูกว่าหน้าเจื๋อนไปแต่ก็ลอยลงมาที่ดาดฟ้า
ทันทีที่เท้าแตะพื้นควันสีดำรอบตัวก็หายไป
“ขอโทษครับด๊อกเตอร์
แต่ลีนั่นแหละที่เริ่มก่อน” ไม่ยอมถูกว่าคนเดียวลากอีกคนเข้ามาเอี่ยวด้วย “ผมก็บอกเขาไปหลายครั้งแล้วนะว่าอย่าดูดไปแต่เลือดมนุษย์”
แล้วเป้าหมายก็เปลี่ยนจากไคไปเป็นลีที่ตอนนี้จ้องไคเหมือนกับอยากจะฆ่าให้ตายเสียตรงนี้
“แกเองก็เหมือนกัน
คิดจะดูดเลือดก็ให้มันรู้จักพอดีซะบ้าง อย่าให้ต้องมีปัญหามาตามเก็บทีหลังสิว๊อย
อยากตายนักรึไงห๊า!?” ถามพร้อมลั่นไก
ลุกกระสุนร้อนๆเจาะทะลุร่างของลีเป็นว่าเล่น
เสื้อสูทที่ตอนแรกเนี๊ยบนิ๊งยับตอนที่มีเรื่องกับไค ตอนนี้พรุนด้วยลูกกระสุนของด๊อกเตอร์เรียบร้อย
“อั้ก ทำแบบนี้ฉันก็ตายได้จริงๆนะโว้ย”
ลีกับด๊อกเตอร์มีปากเสียงกันอีกนิดหน่อยในขณะที่ไคเดินกลับเข้าไปภายในตัวตึกเงียบๆ
แม้จะปั้นหน้ายิ้มแย้มตอบกลับได้แต่หัวใจที่เฉยฉาเองก็เจ็บปวดกับคำว่าตัวอันตราแม้จะรู้ตัวอยู่เสมอ… เธอคนนั้นจะทันเห็นเขาในร่างนั้นมั้ยนะ… ไม่อยากให้เห็น ไม่ใช่แค่ผู้หญิงคนนั้น เขาไม่อยากให้ใครเห็นทั้งนั้น
ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ
ไคกลับห้องตัวเองด้วยความรู้สึกหลากหลาย
แต่สำหรับเขาแล้วพรุ่งนี้มันก็คงหายไป เขาจะยิ้มรับทุกๆอย่าง
จัดการปัญหาได้ง่ายๆเหมือนเดิม แล้วทุกอย่างก็จะกลับไปเป็นปกติ ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนทั้งๆที่เส้นผมยังเปียกจากการอาบน้ำ
ใบหน้ายังปวดตุบๆจากการชกกันอย่างสมศักดิ์ศรีลูกผู้ชายกับลีไม่หาย ร่างกายเองก็อ่อนล้าเต็มที
ดวงตาสีเข้มปรือลงเตรียมตัวเข้าสู่ห้วงนิทรา
“คิดจะหลับไปทั้งๆที่ฉันใกล้จะตายเหรอ”
เสียงดังขึ้นจากทางประตู ไม่ต้องลืมตาดูก็รู้ว่านั่นเป็นเสียงของลี
“นายก็ไปแทะเลือดแพ็คเอาสิ”
บอกเสียงเบา (เลือดแพ็คคือเลือดที่เก็บเอาไว้ในถุง เป็นเสบียงของพวกผีดูดเลือด
ตามอ่านได้ใน Death Edge ฉบับ Original
จ้า)
“ผีดูดเลือดน่ะชอบกัดหรอกจะบอกให้”
เสียงนั้นเข้ามาใกล้พร้อมกับที่นอนตรงปลายเตียงยุบลงนิดหน่อย
“ผมไม่มีเลือดจะให้คุณหรอกนะครับ”
“ทำไมฉันถึงไม่ดูดเลือดอีกแบบของนาย
เพราะอะไรรู้มั้ย” มือหยาบที่เพิ่งใช้ชกกันวางลงบนหน้าแข้ง
ลุบขึ้นไปถึงต้นขาเค้นครึงมันผ่านเนื้อผ้าบางๆ
เรียกให้อีกคนต้องลืมตาขึ้นมาแบบตื่นเต็มที่
“นาย!” ลุกพรวดขึ้นมาแต่ก็โดนกดลงเหมือนเดิมตามมาด้วยลีที่ขึ้นมาคร่อมเขาอย่างไม่รีบร้อน
“เส้นเลือดใหญ่น่ะมีหลายที่นะรู้มั้ย
ข้อมือ ข้อพับที่แขน ลำคอ…”
ชี้แต่ละส่วนไปตามที่ตัวเองพูดมาหยุดอยู่ที่ลำคอ
ก่อนจะเลื่อนมือผ่านล่างลงไปข้างล่าง “…ต้นขา”
“ลี หยุดเถอะครับ”
ไคร้องบอกเสียงสั่นเมื่อถูกดูดเลือดผ่านตรงจุดที่ไม่เคยถูกใครสัมผัส
ปกติแล้วลีจะดูดเลือดเขาที่แขนเสียเป็นส่วนใหญ่ แต่วันนี้ไม่รู้นึกครึ้มอะไรถึงได้ฝังคมเขี้ยวลงบนต้นขา
ตรงนั้นเส้นเลือดใหญ่หายากจะตายไป เขาอาจจะขาขาดได้เลยหากโดนกัดพลาดไป
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เขารับไม่ได้ที่ต้องมาอยู่ในท่าที่น่าอายอย่างการถ่างขาให้ใครดูดเลือด
แบบนี้ไม่เคยทำมาก่อน น่าอับอาย ถ้ามีใครมาเห็นเข้า…
“นายเป็นหัวหน้านี่
ก็ต้องรับผิดชอบสิ” อธิบายพลางเลียเอาเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด
ลมหายใจเย็นเฉียบนั้นไม่ได้ทำให้เลือดแข็งตัวแล้วหยุดไหลเลย
มันกลับทำให้เลือดของไคไหลมากกว่าเดิม หัวใจทำงานหนักสูบฉีดเลือดไปเลี้ยงส่วนต่างๆมากกว่าปกติโดยเฉพาะใบหน้าที่ตอนนี้แดงก่ำด้วยความรู้สึกอาย
“ถ้าอย่างนั้นก็เร็วๆสิครับ แบบนี้ผมก็เมื่อยนะ”
พยายามพูดให้เหมือนปกติที่สุด
แต่นอกจากลีจะไม่ทำตามแล้วเขายังแกล้งเลียเข้าไปซะลึกจนเฉี่ยวเข้ากับส่วนกลางของร่างกาย
“น่ารักเชียว” ขยับรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีปฏิกิริยาที่น่าพอใจขนาดไหน
ไคหัวเสียสุดๆเพราะรู้ดีว่าลีหมายถึงอะไร น่าฆ่านัก
และที่น่าฆ่ายิ่งกว่าคือตัวเองที่ดันไปรู้สึกกับลิ้นของผู้ชาย! ให้ตายเถอะ นี่มันไม่ปรกติแล้ว
“พอแล้วครับลี”
ไคพยายามจะดันลีออกห่างแต่ไม่เป็นผล
ร่างกายเขาอ่อนล้าเกินกว่าจะสู้แรงผีดูดเลือดที่ตอนนี้คงมีพละกำลังมากกว่าเขาเป็นสิบเท่า
ลีไม่ตอบอะไรเพียงแค่ใช้มือดึงชั้นในอีกฝ่ายออกครอบครองส่วนที่เพิ่งชมว่าน่ารักด้วยปาก
เขี้ยวคมๆที่เฉี่ยวไปโดนทำให้ความน่ารักเปลี่ยนเป็นความน่าเกรงขาม
“โอะ ไม่น่ารักแล้วแฮะ”
จบคำไคก็ตั้งท่าจะด่าแต่ก็ต้องเปลี่ยนเป็นเสียงครางแทน
ลีใช้ลิ้นครึ่งส่วนปลายหนักหน่วงเช่นเดียวกับมือที่ยกขึ้นมาปรนเปรอให้
“ล ลี… อืออ”
“ถ้าร้องเสียงดังเดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินเอาหรอก”
“ถ้าอย่างนั้นนายก็เลิก อ๊ะ”
ตะครุบปากตัวเองทันที ไคพยายามกลั้นเสียงไม่ว่าลีจะใช้วิธีไหนปรนเปรอให้เขา
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเสมอตอนนี้ไม่มีแล้ว
เหลือแค่ใบหน้าที่แสนทรมานปนความวาบหวามเท่านั้น ลมหายใจขาดห้วงไม่เป้นจังหวะ ร่างที่นอนอยู่สะดุ้งทุกครั้งเวลาที่เขี้ยวของผีดูดเลือดเฉี่ยวมาโดน
ไม่ว่าจะด้วยตั้งใจหรือไม่ก็ตาม “พอ ลี พอแล้ว”
เจ้าของชื่อหยุดตามคำร้องนั้นแล้วหยัดกายขึ้น
ริมฝีปากนั้นยังคงมีเลือดของไคติดอยู่ และยังมีอย่างอื่นอยู่ด้วย ไคตัวสั่นระริก
เขาทั้งรู้สึกโล่งอกและรู้สึกเสียดายไปในเวลาเดียวกัน ก็เขาเกือบจะไปอยู่แล้ว…
“อยากจะขอร้องอะไรฉันอีกรึเปล่า”
คำถามนั้นเหมือนจะรู้คำตอบอยู่แล้ว ดูจากรอยยิ้มแสนมั่นใจนั่นก็รู้ เขาจะไม่ให้หมอนี่ได้ใจไปมากกว่านี้หรอก
“ช่วยออกไปจากห้องของผมด้วยครับ”
“ปากไม่ตรงกับใจเลยนะนายนี่”
ว่าเสียงขำๆก่อนจะถอดเสื้อสูทเกะกะออก เสื้อเชิ้ตเองก็ถอดออกเหมือนกัน
ตรงตำแหน่งที่ถูกยิงไม่เหลือแผลให้เห็นแล้ว
“ผมพูดในสิ่งที่ควร”
“งั้นฉันจะทำในสิ่งที่ควรหลังจากเสร็จธุระกับนายแล้วกัน”
ไคพยายามแล้วที่จะกลั้นเสียงของตัวเอง
แต่สิ่งที่ลีทำกับเขานั่นนอกจากจะไม่ไดช่วยเขาแล้วยังทำให้เขาต้องร้องดังกว่าเดิม ลียกมือขวาที่ชุ่มไปด้วยน้ำเหลวสีขุ่นขึ้นมาดู
ก่อนจะใช้มือนั้นเลื่อนลงไปสัมผัสด้านหลังที่แสนคับแคบนั้น
“ย หยุด ผมเจ็บ”
ร้องเสียงดังพยายามถดตัวหนีแม้ร่างกายจะรู้สึกปรารถนาอยู่ลึกๆ แต่หัวใจไม่ได้รู้สึกยินดีกับบความปรารถนานี้เลยแม้เพียงสักนิด
หัวใจเต้นแรงจนแทบจะเด้งหลุดออกมาจากกายอยู่แล้ว ยิ่งนิ้วนั้นพยายามแทรกสอดผ่านเข้ามาก็ยิ่งทำให้หัวใจเต้นกระหน่ำจนแทบอยากตายๆให้รู้แล้วรู้รอด
ความรู้สึกนั้นแปลกประหลาดเหลือเกิน
“อย่าเกร็งสิ” เลียริมฝีปากแผลบ
ดันนิ้วผ่านเข้าไปลิ้มรสความนุ่มนิ่มด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ทั้งภายในทั้งคนที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าของไคนั้นดูทรมานเสียจนน่าสงสาร
แต่มันกลับยิ่งทำให้เขาต้องการมากขึ้นไปอีก อยากจะเห็น
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเสมอนี่เปลี่ยนไป อยากทำลายมัน รอยยิ้มที่น่ารำคาญนั่น
แค่คิดความรู้สึกก็พลุ่งพล้าน
ลียกขาสองข้างของไคขึ้นด้วยความร้อนใจกระสันความต้องการที่ไม่สามารถห้ามได้
ความต้องการแข็งแกร่งดึงดันจะผ่านเข้าไปสัมผัสความนุ่มนิ่มแทนที่นิ้วเมื่อครู่โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะร้องว่าเจ็บปวดเพียงใด
ดวงตาสีเข้มตอนนี้ถูกบดบังด้วยม่านน้ำตาแลดูน่าสงสาร
“พอ ไม่เอาแล้ว ลี อึก อ๊า!”
แผดเสียงดังลั่นเมื่อความแข้งขืนนั้นแทรกผ่านเข้ามาข้างใน เลือดสีสดไหลออกจากบาดแผลกระตุ้นผีดูดเลือดให้รู้สึกปรารถนามากขึ้น
“แค่คืนนี้เท่านั้นไค ขอแค่คืนนี้”
ลีรำพึงเบาๆขณะรั้งสะโพกผ่านเข้าออกความคับแคบที่แสนเย้ายวน ความแข็งแกร่งกระแทกกระทั้นเข้าหาความอ่อนนุ่มลึกขึ้น
สุดท้ายแล้วไคเองก็ไม่สามารถหักห้ามใจไม่ให้ตอบรับความหฤหรรษ์นี้ไม่ได้
ริมฝีปากเผยอขึ้นครางกระเส่า เสียงร้องทรมานในตอนแรกเองก็เปลี่ยนเป็นความต้องการที่อยากให้เติมเต็มมากขึ้น
น่าแปลกใจที่เทวาไม่ได้เข้าสิงพวกเขา
แต่ความรู้สึกต้องการแห่งกามนั้นกลับผลักความเป็นเหตุเป็นผลทิ้งไปได้อย่างง่ายดาย
“ฉันจะฆ่านายลี ฉันจะฆ่านายแน่”
โน้มตัวลงต่ำมามองดวงตาสีเข้มที่ตั้งมั่นจะฆ่าเขาหลังจากนี้ให้ชัดๆ
ขยับรอยยิ้มขำให้กับประโยคที่น่าหัวเราะนั้น
“ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกไค
ตราบใดที่นายยังคงเป็นนาย และฉันยังคงอยู่ข้างนาย นายฆ่าฉันไม่ได้หรอก” แนบริมฝีปากลงประทับจูบแนบแน่น
ตราบใดที่นายยังเป็นอยู่อย่างนี้ก็ฆ่าฉันไม่ได้หรอก
ไค
“คุณไค เมื่อคืนไม่เป็นอะไรนะคะ ไม่สบายหายรึยังคะ”
เสียงหวานเอ่ยถามทันทีเมื่อพบหน้ากัน
“เมื่อคืนขอโทษด้วยนะครับคุณมิกิ ที่ไม่ได้ไปทานข้าวเย็นด้วย
แต่ผมไม่เป็นอะไรแล้วล่ะครับ” ยิ้มตอบเหมือนจะบอกว่าตอนนี้เขาสบายๆหายห่วง
“แต่เมื่อคืน…” มิกิยังคงดูลังเลว่าจะถามดีไหมเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืน
คนที่สู้อยู่กับลี จะใช่เขาหรือเปล่านะ
“ครับ” เขายิ้ม
“…” เธอชะงักไป
รอยยิ้มของเขาเหมือนจะบอกเธอว่าอย่าถามต่อจะดีกว่า และจริงๆเธอก็ยังไม่กล้าถามอยู่ดี
คุณไคของเธอเป็นมนุษย์นี่นา เป็นมนุษย์…
“ครับผม” เขายังคงยิ้ม
รับรู้ได้ถึงความกังวลของเธอที่แผ่ออกมา แต่แล้วมันก็หายไป
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” เธอยิ้มร่า
เธอตัดสินใจแล้วนี่นาว่าจะเชื่อใจเขา “อ๊ะ คุณลี ไปทานข้าวเช้าด้วยกันนะคะ”
ร้องทักคนที่เดินมาสมทบ ชายหนุ่มมองเธอกับคนข้างๆสลับกัน
เขาไม่ตอบอะไรเพียงแค่เดินผ่านไปเฉยๆ แม้แต่ไคเขาเองก็ไม่สนใจแม้ว่าเมื่อคืนจะมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างทั้งคู่ก็ตาม
แค่คืนนี้…งั้นสินะ
“ถ้างั้นเราก็ไปทานข้าวเช้ากันเถอะครับ
วันนี้ยังมีเรื่องให้คุณมิกิได้ตกใจอีกเยอะเลยนะครับ”
“อ๊ะ ค่ะ”
ถึงจะแค่คืนนี้ก็เถอะ
แต่สิ่งที่พูดไว้เมื่อคืนเขาไม่ลืมหรอก สักวันเขาจะฆ่ามันแน่ ไคน์ ลี
------- END -------
